Το 9ο Δημοτικό Σχολείο διηγείται……..
Βρίσκομαι στο οικοδομικό τετράγωνο που περικλείεται από τις οδούς Καζαντζάκη-Μεσσηνίας-Κένεντυ-Καλαμά, στην περιοχή του Λόφου Αξιωματικών, στο Περιστέρι. Διοικητικά ανήκω στην Γ΄ Διεύθυνση Π.Ε. Αθήνας. Η ιστορία μου αρχίζει κάπως έτσι…
Ιδρύθηκα το 1958 και εγκαινιάστηκα από τον τότε Υπουργό Παιδείας και μετέπειτα Πρόεδρο την Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο. Συστεγαζόμουν με το 16ο Δημοτικό σχολείο Περιστερίου για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα παλιό κτίριο, το οποίο είχε διαμορφωθεί για το σκοπό αυτό. Δεν είχα σπουδαίο εξοπλισμό, αλλά διέθετα μια μεγάλη αυλή που χαροποιούσε τους μαθητές και τις μαθήτριές μου, αφού μπορούσαν να απολαμβάνουν στα διαλείμματά τους κάθε λογής παιχνίδι. Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξα διευθυντές/τριες , εκπαιδευτικούς και μαθητές/τριες και το 1983 έμεινα επιτέλους μοναχό στην τεράστια αυλή μου. Αργότερα, απέκτησα και τίτλο: έγινα πρότυπο υπό την έννοια ότι συμπεριλήφθησαν ειδικά μαθήματα(γαλλικά, μουσική, γυμναστική), τα οποία διδάσκονταν από ειδικούς δασκάλους. Τότε ήμουν στα φόρτε μου, αφού πολλά παιδιά ήθελαν να γίνουν μαθητές/τριές μου. Ωραία χρόνια……. Στην αυλή μου έτρεχαν πάνω από 350 παιδιά!
Το 1995 ήταν μια σημαντική χρονιά, αφού μετακόμισα με όλη την …περιουσία μου, για δύο περίπου χρόνια, σε κοντινά σχολεία. Ήταν η χρονιά που γκρεμίστηκε το παλιό κτίριο. Μηχανικοί και μάστορες πήγαιναν κι έρχονταν. Στη θέση του παλιού διδακτηρίου οικοδομήθηκε το νέο σχολείο, όμορφο , επιβλητικό, φορτωμένο με νέες ελπίδες, νέους εκπαιδευτικούς, νέο εξοπλισμό, παλιούς και νέους/ες μαθητές/τριες, αλλά ….. με περιορισμένη αυλή, αφού έπρεπε να την μοιραστώ με το 46ο Νηπιαγωγείο Περιστερίου.
Τι να πρωτοθυμηθώ για εκείνη την εποχή: ευτυχία και χαρά για το καινούριο όμορφο κτίριο, αλλά και στεναχώρια για την περιορισμένη αυλή μου… Τέλος πάντων, δεν θέλω να θυμάμαι κακές στιγμές, γιατί έχω ζήσει και τέτοιες, αλλά μόνο τις καλές: χαρούμενα φθινοπωρινά συναπαντήματα, αποκριάτικα γλέντια, αποχαιρετιστήριες εκδηλώσεις… Πόσους/ες νέους/ες μαθητές/τριες δεν υποδέχτηκα με χαρά και πόσους/ες δεν αποχαιρέτισα με λύπη!
Τα χρόνια κύλησαν σαν το νερό, κι εγώ στέκομαι στην ίδια θέση… Δεν είμαι στις πρώτες μου δόξες, αλλά ακόμα διατηρώ την καλή μου φήμη. Θέλω να θυμάμαι τους μαθητές/τριές μου χαρούμενους/ες, τους/τις εκπαιδευτικούς ακούραστους/ες και τους γονείς συνεργάτες στο έργο τους. Η ζωή μου θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα με χαρές και λύπες. Ευχή μου είναι να με θυμούνται με αγάπη και γλυκιά νοσταλγία. Να περνούν να βλέπουν τις αλλαγές μου στο πέρασμα των χρόνων και γιατί όχι, να βάζουν και κανένα χεράκι στη συντήρησή μου. Εγώ θα βρίσκομαι πάντα εδώ και θα καρτερώ με λαχτάρα τη στιγμή που θα τους/τις αντικρίσω και πάλι ως γονείς ή εκπαιδευτικούς. Καλό ταξίδι σε όσους/ες ανοίγουν τα φτερά τους για νέους ορίζοντες….. Καλωσόρισμα σε εκείνους/ες που επιστρέφουν στη ….φωλίτσα τους.